ارزیابی تغییر کاربری اراضی شهری در جهت ناپایداری توسعه شهری ( نمونه موردی: باغشهر مراغه طی سال های ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۰)

برنامه ­ریزی کاربری زمین، به چگونگی استفاده، توزیع و حفاظت اراضی اطلاق می ­شود. این نوع برنامه ­ریزی از دیدگاه ­های متفاوتی می ­تواند مورد توجه قرار گیرد، از جمله، دیدگاه توسعه پایدار یکی از مقبول­ ترین دیدگاه ­های نگرش به کاربری اراضی  می­ باشد. در این پژوهش سعی بر آن است که تغییر کاربری­ های اراضی شهری مراغه از منظر توسعه پایدار مورد مطالعه و سنجش قرار گرفته و میزان هماهنگی و یا عدم هماهنگی آن با این نوع توسعه در طی ده سال گذشته (1380- 1390) مورد مطالعه قرار گیرد.برای رسیدن به این هدف در این مقاله از روش (توصیفی- تحلیلی) و مطالعات اسنادی بهره گرفته شده است. تمامی داده ­های این پژوهش مستند بوده و شامل مصوبات تغییر کاربری اراضی توسط کمسیون ماده 5 استان آذربایجان شرقی برای شهر مراغه در طی دوره مورد مطالعه می ­باشد. حاصل این مطالعه نشانگر برخی از ناهماهنگی­ ها در برخی معیارهای توسعه پایدار بوده و حرکتی غیر پایدار و در جهت تخریب فضاهای سبز، در جریان مصوبات مربوط به تغییر کاربری ­ها را نشان می­دهد. نتایج حاصل از بررسی­ ها نشان می ­دهد پرونده ­های ارجایی شهر مراغه به کمیسیون ماده 5 بسیار قابل توجه است و بیشتر موارد در جهت منافع درخواست کننده و شهرداری به تصویب رسیده است و در نظر نگرفتن پایداری شهری و مشکلات کالبدی و زیستی آن زمینه­ ساز مسائل و مشکلاتی شده است. از جمله اینکه بیشترین تعداد پرونده­ های مورد بررسی در جهت تغییر کاربری­های باغات و فضاهای سبز شهری، بدون در نظر گرفتن دید سیستمی و همه جانبه ­نگر در کلیت شهر و عدم توجه به مسائل اجتماعی، فرهنگی شهر بوده است. این عامل همچنین باعث عدم تعادل در نظام کاربری اراضی شهری شده و اثرات مخربی در برنامه­ ریزی شهری و منطقه ­ای ایجاد خواهد کرد.